Πέθανε από τσίμπημα μέλισσας 32χρονος Τρικαλινός

Ο 32χρονος Τρικαλινός Γιάννης Γούλας έχασε τη ζωή του από τσίμπημα μέλισσας, το απόγευμα της Παρασκευής. 

Σύμφωνα με πληροφορίες του trikalavoice.gr ο νεαρός άντρας μεταφέρθηκε από τους δικούς του, με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, στο Νοσοκομείο Τρικάλων, όπου και έγινε προσπάθεια ανάνηψης δίχως αποτέλεσμα δυστυχώς.

Ο 32χρονος Γιάννης Γούλας  από τον Πυργετό Τρικάλων εργάζονταν ως σωφρονιστικός υπάλληλος στις φυλακές Γρεβενών.

Βασιλικός πολτός.

Ο πολτός που μόνο η Βασίλισσα τρώει..!!!!!Θεωρείται ελιξήριο υγείας και νεότητας και όχι άδικα αφού αποτελεί μια "βόμβα" πολύτιμων συστατικών. Είναι γεμάτος από βιταμίνες Α, Β και Ε αλλά και πολλά αντί - οξειδωτικά. Επιδρά θετικά στον μεταβολισμό, στην ανάπτυξη και τη μακροζωία. Ρυθμίζει κ εξισορροπεί τις λειτουργίες του οργανισμού, οξυγονώνει τα κύτταρα, αυξάνει τις σωματικές κ πνευματικές δυνάμεις, τονώνει την μνήμη, την αντοχή, την γονιμότητα.

Το τσίμπημα της μέλισσας σβήνει τις ρυτίδες

Το καινούριο λίφτινγκ είναι οργανικό και «φοριέται» πολύ από τη βρετανική βασιλική οικογένεια και τους σταρ: αξιοποιεί το δηλητήριο του συγκεκριμένου εντόμου για να χαρίσει αναζωογόνηση στο πρόσωπο μέσα από μια κρέμα. Εκτός και αν προτιμάτε ολόκληρο το κεντρί...

Όταν ήμασταν παιδιά κλαίγαμε από τον πόνο κάθε φορά που μας τσιμπούσε μέλισσα στην παραλία. Σήμερα οι γυναίκες ζητούν από την αισθητικό τους να τις «τσιμπήσει» με το δηλητήριo του εντόμου. Η δούκισσα του Κέιμπριτζ -η γνωστή Κέιτ Μίντλετον- κάνει την περιζήτητη θεραπεία, και τα βαζάκια που περιέχουν το δηλητήριο σε μορφή κρέμας παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο μπουντουάρ της. Άλλες διάσημες φαν είναι οι Βικτόρια Μπέκαμ, Κάιλι Μινόγκ, Μισέλ Φάιφερ, αλλά και η Καμίλα (δεύτερη σύζυγος του πρίγκιπα Καρόλου), η οποία κάνει τη θεραπεία εδώ και ένα χρόνο στη Βρετανίδα ειδικό Ντέμπορα Μίτσελ. Τι συμβαίνει με αυτό και γιατί οι επιστήμονες λένε ότι έχει το αποτέλεσμα ενός -φυσικού- μπότοξ;Από το ινστιτούτο στο παλάτι Τα κέντρα αισθητικής που διαφημίζουν την τεχνική στη Βρετανία μιλούν για τα αντιγηραντικά οφέλη της, τα οποία είναι ιδιαίτερα εμφανή σε επιδερμίδες με σημάδια φωτογήρανσης (ρυτίδες, χαλάρωση). Ειδικότερα το δηλητήριο της μέλισσας φημίζεται για τη ιδιότητά του να διεγείρει την αναγέννηση νέου κολλαγόνου. Το τελευταίο, με τη σειρά του, ενισχύει την ελαστικότητα και βελτιώνει την ποιότητα του δέρματος. Σύμφωνα με μελέτη της δρα Σανγκ μι Χαν, ερευνήτριας από τη Νότια Κορέα και παρασκευάστριας της σειράς καλλυντικών Manuka Doctor, που είναι εμπλουτισμένα με δηλητήριο μέλισσας, η ουσία έχει αποδειχτεί ότι αυξάνει τον αριθμό των κερατινοκυττάρων και ενισχύει την ελαστικότητα της επιδερμίδας. Είναι γνωστό ότι τα κύτταρα της κεράτινης στιβάδας δρουν προστατευτικά ενάντια στους περιβαλλοντικούς εχθρούς του δέρματος (ήλιος, βακτήρια κ.λπ.). Παρ’ όλα αυτά, τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι πολλά: Πρόκειται για μία ακόμα πρωτότυπη θεραπεία, με αβέβαιη όμως αποτελεσματικότητα; Ή πόσο ασφαλές είναι να σε τσιμπούν μέλισσες όταν όλοι γνωρίζουμε ότι το δηλητήριό τους προκαλεί αλλεργικό σοκ σε μια μερίδα ανθρώπων; Ο Εμμανουήλ Μυλωνάκης, φαρμακοποιός, μελισσοκόμος, μελισσοθεραπευτής, επισημαίνει: «Το δηλητήριο της μέλισσας έχει πολλές δραστικές ουσίες. Ενδεικτικά, περιέχει απαμίνη, πεπτίδια (π.χ. μελιτίνη), ένζυμα, αμινοξέα, λιπίδια, ντοπαμίνη, νορεπινεφρίνη κ.ά. Ένα από τα πολλαπλά οφέλη του είναι ότι αυξάνει τη μικροκυκλοφορία και τονώνει την περιοχή. Αν, για παράδειγμα, έχει κλείσει ένα αγγείο στο πόδι λόγω θρόμβου, ο ειδικός μπορεί να τον παρακάμψει εφαρμόζοντας το δηλητήριο περιφερικά. Επιπλέον, επειδή δημιουργεί υπεραιμία, συνήθως το χρησιμοποιούν σε περιπτώσεις μυϊκών πόνων, π.χ. στον αυχένα και σε αρθρίτιδες. Ωστόσο εφαρμόζεται και σε δερματικές παθήσεις, όπως το έκζεμα και η ψωρίαση». Πράγματι η απαμίνη έχει καταπραϋντική δράση, ενώ η μελιτίνη και το πεπτίδιο MCD θεωρούνται αντιφλεγμονώδη και αντιβακτηριδιακά. Πώς όμως μπορούμε να αποκομίσουμε τα οφέλη των συστατικών αυτών;

                                                                                                          

Βελονισμός ή κρέμα; Οι τρόποι χρήσης του δηλητηρίου είναι δύο: ο ένας είναι με την τεχνική του μικροβελονισμού και ο άλλος με μορφή κρέμας που αποτελεί και την πιο συνηθισμένη εφαρμογή της ουσίας, αφού δεν είναι επώδυνη. Αλλά όχι εντελώς ακίνδυνη? Ο κ. Μυλωνάκης τονίζει: «Το αρνητικό με το δηλητήριο της μέλισσας είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι αλλεργικοί σε αυτό, που μπορεί να καταλήξουν ακόμα και στο νοσοκομείο. Παρ’ όλα αυτά, σε εκείνους η κρέμα δεν θεωρείται επικίνδυνη και η ερυθρότητα που θα εμφανιστεί θα υποχωρήσει μέσα σε κάποιες ώρες». Γι’ αυτό εξάλλου αρχικά συστήνεται δοκιμή της κρέμας σε μια μικρή περιοχή του δέρματος. Από την άλλη -στην εκδοχή που θυμίζει needling- ο ειδικός τοποθετεί τη μέλισσα στην περιοχή που τον ενδιαφέρει (π.χ. στο πρόσωπο) και την αφήνει να επιλέξει πού θα αφήσει το κεντρί της. Εναλλακτικά χρησιμοποιεί το δηλητήριο σε μορφή διαλύματος κάνοντας ο ίδιος needling με μια βελόνα. «Αν κάποιος θέλει να κάνει μελισσοβελονισμό, πρέπει να έχει υποβληθεί σε συγκεκριμένες εξετάσεις ώστε να βεβαιωθούμε ότι δεν είναι αλλεργικός στο δηλητήριο. Εφόσον δεν έχει πρόβλημα με αυτό, το πρώτο βήμα είναι να του χορηγήσουμε μικρή δόση, χωρίς να αφήσουμε το κεντρί να μείνει πάνω από λίγα δευτερόλεπτα στο δέρμα. Εξετάζουμε το ερύθημα στην περιοχή και αναλόγως συνεχίζουμε», εξηγεί ο μελισσοθεραπευτής. Οι αλλεργικές αντιδράσεις που μπορεί να προκαλέσει το δηλητήριο της μέλισσας σε όσους έχουν ευαισθησία στη συγκεκριμένη ουσία συγκαταλέγονται στο ευρύ φάσμα ενός αλλεργικού σοκ: διάχυτη ερυθρότητα στο δέρμα, πρήξιμο, έντονη ταχυκαρδία κ.λπ. Αν δεν χορηγηθούν αμέσως οι πρώτες βοήθειες, τα συγκεκριμένα άτομα μπορεί ακόμα και να χάσουν τη ζωή τους. Γι’ αυτό ο μελισσοβελονισμός δεν εφαρμόζεται για αισθητικούς λόγους ούτε από την Ντέμπορα μίτσελ που έχει στη λίστα της celebrities. Η ίδια προτιμά τη λύση μιας μάσκας αναζωογόνησης διάρκειας μιάμισης ώρας. Σε κάθε περίπτωση, συμβουλευτείτε οπωσδήποτε τον αλλεργιολόγο σας και στη συνέχεια αναζητήστε αποκλειστικά κάποιον εκπαιδευμένο μελισσοθεραπευτή. Πού θα βρείτε δηλητήριο μέλισσας 1. Στα φαρμακεία η αλοιφή Apireven της εταιρείας AM Health κοστίζει € 20,61 και χρησιμοποιείται κυρίως για μυαλγίες. Πληροφορίες: AM Health, τηλ.: 210 5136008 (www.amhealth.biz/el). 2. Στη Βρετανία κυκλοφορούν η μάσκα προσώπου Bee Venom Rejuvenating face mask της εταιρείας Manuka Doctor (προέλευσης Ν. Ζηλανδίας) από τα καταστήματα Holland & Barrett έναντι € 58 τα 50 ml (www.hollandandbarrett.com), αλλά και η Bee Venom Μask της εταιρείας Heaven της Ντέμπορα Μίτσελ, που διατίθεται στο ινστιτούτο της στην τιμή των € 27 τα 15 ml (www.heavenskincare.com). Και οι δύο εφαρμόζονται στο δέρμα για περίπου 20' και στη συνέχεια αφαιρούνται.

                                                                                                           Πηγή: ELLE

Ανιχνεύτηκαν επικίνδυνες ουσίες σε κάποια μέλια. Φυτά που ευθύνονται για αυτό.

Σε μια έρευνα που έγινε σε 3917 μέλια από όλο τον κόσμο και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Food Additives and Contaminants 2011:28(3):348-358) to 66% βρέθηκε να περιέχουν αλκαλοειδή της πυρρολιζιδίνης (PAs) τα οποία ενοχοποιούνται για ηπατοτοξικότητα, μεταλλαξιογόνο δράση και άλλες δυσμενείς επιπτώσεις στον ανθρώπινο οργανισμό. Τα  PAs είναι τοξικά  ακόμα και σε πολύ μικρές συγκεντρώσεις .

Μεγαλύτερες συγκεντρώσεις βρέθηκαν σε μέλια από την Κεντρική και Νότια Αμερική. Ιδιαίτερα όλα τα μέλια  από το  Ελ Σαλβαδόρ και την Ουρουγουάη ήταν θετικά. Από την Ευρώπη το μεγαλύτερο πρόβλημα εμφάνισαν τα μέλια από Ισπανία και Ιταλία.
 Έχουν περιγραφή πάνω από 350 διαφορετικά Pas από φυτά που ανήκουν στις οικογ. Boraginaceae καιAsteraceae. Από τις μέχρι σήμερα αναλύσεις σε ελληνικά μέλια εντοπίστηκαν κυρίως τα  αλκαλοειδή europine και  heliotrine και τα οξείδιά τους τα οποία παράγονται από την αγριοσουσαμιά ή αγριομπαμπακιά (Heliotropium europaeum). 

Αλκαλοειδή  που βρίσκονται στα εισαγόμενα μέλια όπως  το  echimidine και το εξείδιο του δεν βρέθηκαν μέχρι στιγμής στα ελληνικά μέλια μολονότι το φυτό  Έχιο το ιταλικό (Εchium italicum) έχει ευρεία εξάπλωση στην χώρα μας Αλκαλοειδή της πυρρολιζιδίνης βρέθηκαν και σε 9 δείγματα ελληνικού μελιού σε συγκεντρώσεις από 21 έως 210  μg/kg που είναι πάνω από το όριο  των 20 μg/kg που καθόρισε η Γερμανία.

 Ο πολύκομπος δεν συγκαταλέγεται στα φυτά εκείνα τα οποία παράγουν PAs

Α. Θρασυβούλου  Μελισσοκομική επιθεώρηση.

Ελικώνας – Οδοιπορικό στην κατοικία των Μουσών

 «Εκεί  που  ρέει  το  νερό  της  Ιπποκρήνης/ Και  δροσίζει  το  μέτωπο  του  Ησιόδου/ Στήνουν  χορό  οι  Μούσες/ Γνέφοντάς  μας  να  γευτούμε  το  μέλι  του  Ελικώνα»

 Του Γιάννη Ζήβα*

Η  μυθολογία  μας  μιλάει  για  τους  δύο  αδελφούς  Κιθαιρώνα  και  Ελικώνα, σε  πλήρη  αντιστοιχία   με  την  αναφορά  της  Παλαιάς  Διαθήκης  για  τα  αδέλφια  Άβελ  και  Κάϊν. Ο  μοχθηρός  Κιθαιρώνας  ζήλευε  υπερβολικά  τον  όμορφο  Ελικώνα  και  ζητούσε  ευκαιρία  για  να  του  προξενήσει  κακό. Κάποτε  βρέθηκαν  τα  δύο  αδέλφια  σε  ένα  απόκρημνο  σημείο, ενώ  περιδιάβαιναν  τις  ράχες  των  βουνών  της  Βοιωτίας. Τότε  βρήκε  την  ευκαιρία  ο  ζηλόφθονος  Κιθαιρώνας  και  έσπρωξε  στον  γκρεμό  τον  Ελικώνα  ενώ  αυτός   ρέμβαζε. Ο  Ελικώνας  βρήκε  τραγικό  τέλος , αλλά  οι  Θεοί  έδωσαν  την  τελική  λύση  στο  δράμα  αυτό, μεταμορφώνοντας  τα  δύο  αδέλφια  σε  βουνά . Τον  μεν  Κιθαιρώνα, αυτό  το  χαμηλό  αλλά  απότομο  όρος, κατέστησαν  κατοικία  των  Ερινύων , δηλαδή  των  τύψεων, τον  δε  Ελικώνα  το  υπερήφανο  και  όμορφο  βουνό  το  κατέστησαν  κατοικία  των  Μουσών  

Αν  αποφασίσουμε  να  περιηγηθούμε  το  όρος  των  Μουσών, πρέπει  να  έχουμε  ως  βάση  είτε  την  Θήβα, είτε  την  Λειβαδιά. Από  την  Θήβα  μπορούμε  σε  μισή  ώρα  να  προσεγγίσουμε  τα  χωριά  του  νότου  της  Βοιωτίας,  Δομβραίνα  και  Θίσβη. Από  την  Θίσβη  αρχίζουμε  να  ανηφορίζουμε  τις  νότιες  πλαγιές  του  Ελικώνα  για  να  φθάσουμε  σε   σαράντα  περίπου  λεπτά  στο  χωριό  Αγία  Άννα  ή  Κούκουρα, που  αποτελεί  την  βάση  εξόρμησης  για  να  φθάσουμε  με  καλής  βατότητας  μονοπάτι  στην  κορυφή  του  Ελικώνα , στην  Παλιοβούνα  (1748μ.). Λίγο  πριν  την  Αγία  Άννα  αντικρίζουμε  το  πρώτο  ελατοδάσος  που  περιβάλλει  το  οροπέδιο  του  χωριού  σε  υψόμετρο  755  μέτρα.

 Οι  μυρωδιές  του  δάσους  μας  προϊδεάζουν  για  το  μεγαλείο  που  ακολουθεί. Αφού  διασχίσουμε  την  Αγία  Άννα , στρίβουμε  αριστερά  και  αφού  περάσουμε  αρκετά  βοσκοτόπια, αρχίζουμε  να  ανηφορίζουμε  οδηγώντας  σε   καλής  ποιότητας  οδόστρωμα. Δεν  θα  πρέπει  να  εκπλαγούμε  άν  αντικρύσουμε  αρκετές  αλεπούδες  στην  διαδρομή  μας. Το  παρεξηγημένο  αυτό  ζώο, παρά  τις  επιδρομές  που  κάνει  στα  κοτέτσια, δεν  παύει  να  είναι  ένα  πανέμορφο  ζώο  ταυτισμένο  με  την  περιώνυμη  εξυπνάδα. Ο  Ελικώνας  και  οι  υπώρειές  του  βρίθουν  από  αλεπούδες  αλλά  και  ασβούς, νυφίτσες  και  κουνάβια . Όσον  αφορά  στην  χλωρίδα  του  βουνού, πρέπει  να  σημειώσουμε  την  πληθώρα  λουλουδιών ( καμπανούλες, ορχιδέες, κυκλάμινα, θεραπευτικά  βότανα), πεύκα, έλατα, ρόμπολα, πλατάνια, λεύκες, φτέρες  και  πολλά  άλλα.

Συνεχίζοντας  την  διαδρομή  μας  φθάνουμε  σε  υψόμετρο  1045  μέτρα, όπου  αντικρίζουμε  την  καρδιά  του  βουνού. Κι  αυτή  δεν  είναι  άλλη  από  το  οροπέδιο  της  Αρβανίτσας. Εδώ  έχεις  την  αίσθηση  ότι  το  βουνό  θέλει  να  σε  αγκαλιάσει !  Κι  αυτό  γιατί  από  παντού  αυτό  το  οροπέδιο  περιβάλλεται  από  ψηλές  κορυφές  που  δημιουργούν  την  εικόνα  μιας  λεκάνης  κατάφυτης  από  αιωνόβια  πευκοδάση  και  ελατοδάση. Στην  Αρβανίτσα  μπορεί  κανείς  να  ξαποστάσει  αλλά  και  να  κατασκηνώσει. Μπορεί  να  σβήσει  την  δίψα  του  από  την  υπάρχουσα  εκεί  πηγή  και  να  στρώσει  στο  παχύ  χορτάρι  ένα  τραπεζομάντηλο  για  να  γευτεί  μέσα  σ’ αυτό  το  υπέροχο  σκηνικό  ό,τι  φαγώσιμο  έχει  μαζί  του. Ειλικρινά  δεν  υπάρχει  ωραιότερο  γεύμα, παρά  μόνο  μέσα  σ’αυτό  το  ειδυλλιακό  τοπίο !!!

Στην  Αρβανίτσα  κάθε  καλοκαίρι  διοργανώνονται  μουσικές  γιορτές. Από  εδώ  ξεκινούν  πολλά  μονοπάτια, που  μας  καλούν  να  ανηφορίσουμε  για  τις  παρακείμενες  κορυφές. Εκτός  από  την  μεγάλη  κορυφή  της  Παλιοβούνας(1748μ.), ο  Ελικώνας  διακρίνεται  για  τις  πολλές  πτυχώσεις  και  τις  παράλληλες  κορυφογραμμές. Έτσι, εκτός  της  δεσπόζουσας  Παλιοβούνας  στα  νότια,  στα  νοτιοανατολικά   του  συγκροτήματος  υψώνεται  ο  Ζαγαράς  με  ψηλότερη  κορυφή  την  Μοτσάρα (1588), ενώ  στα  ανατολικά  και  βόρεια, η  Μεγάλη  Λούτσα, στα  βόρεια  οι  Κολιέδες  και  στα  νοτιοδυτικά  το  Τσίβερι. Από  γεωλογική  άποψη  στον  Ελικώνα  κυριαρχεί  ο  ασβεστόλιθος, απαντώνται  δε  πολλά  υπόγεια  ύδατα  με  πολυάριθμες  πηγές. Πέραν  αυτού  ο  Ελικώνας  συνιστά  και  τόπο  με  σημαντικό   μεταλλευτικό  πλούτο   ( βωξίτες). Οι  πληγές  από  τις  εξορύξεις  είναι  ακόμη  εμφανείς  στο  βουνό, παρά  το  γεγονός  ότι  εδώ  και   αρκετά  χρόνια  οι  μεταλλευτικές  δραστηριότητες  έχουν  ατονήσει. Όμως  έχουν  ξεπηδήσει  αρκετές  ανεμογεννήτριες, που  αλλοιώνουν  το  κάλλος  του  τοπίου. Συχνές  είναι  και  οι  πυρκαγιές , κυρίως  τα  τελευταία  χρόνια  με  καταστροφές  που  δεν  πήραν  ευτυχώς  μεγάλη  έκταση  και  έτσι  το  βουνό  κρατά  την  φυσιογνωμία  του.

Από  την  Αρβανίτσα  ο  ασφαλτόδρομος  συνεχίζει  δυτικά  μέσα  σε  πλατύ  φαράγγι  για  να  καταλήξει  μετά  από  7  περίπου  χιλιόμετρα  στο  χωριό  Κυριάκι, απ’ όπου  μπορούμε  να  κατευθυνθούμε  μέσα  από  τον  καινούργιο  δρόμο  προς  την  πρωτεύουσα  της  Βοιωτίας,   Λειβαδιά. Αν  ξεκινήσουμε  από  την  Αρβανίτσα  συνεχίζουμε  με  νότια  πορεία  την  διάσχιση  του  βουνού  οδηγώντας   σε  καλής  βατότητας  χωματόδρομο  για  να  φθάσουμε  μετά  από  λίγα  λεπτά  στο  πιο  εντυπωσιακό  διάσελο  του  Ελικώνα , τον  Σταυρό , στα  1450  μέτρα  υψόμετρο. Εδώ  έχουμε  πανοραμική  θέα  του  ανατολικού  τμήματος  του  Κορινθιακού  και  της  συστάδας  των  Αλκυονίδων  νήσων, ενώ  στο  βάθος  διαγράφεται  η  σιλουέτα  των  Γερανείων, και  δεξιότερα  η  στιβαρή  όψη  της  Ζήρειας. Κατηφορίζοντας  πλέον  από  το  διάσελο  του    Σταυρού , μετά  από  πέντε  λεπτά  φθάνουμε  σε  ένα  άλλο  γραφικό  τοπίο  του  Ελικώνα, το  Παμπλούκι , στα  1280 μέτρα  υψομέτρου. Εδώ  ξεδιψάμε  από  την  όμορφη  πηγή  και  αναπαυόμαστε  κάτω  από  τα  εντυπωσιακά  έλατα.

 Το  Παμπλούκι  είναι  συνδεδεμένο  με  την  συγκέντρωση  των  βοσκών  και  των  αιγοπροβάτων  τους . Εδώ  υπήρχαν  μέχρι  πρότινος  καλύβες  και  χώροι  όπου  παρασκεύαζαν  εξαιρετικής  ποιότητας  γιαούρτι  και  τυρί. Συνεχίζοντας  την  διαδρομή  μας  κατηφορίζουμε  διαρκώς  μέχρι  που  φθάνουμε  στην  διασταύρωση  των  χωματόδρομων , του  ενός  που  κατέρχεται  και  του  καθέτου  σ’ αυτόν  που  διαγράφει  την  νοτιότερη  πορεία  και  συνδέει  το  χωριό  Πρόδρομος  με  το  μοναστήρι  του  Οσίου  Σεραφείμ  και  εν  συνεχεία   με  την  απέραντη  παραλία  της  Ζάλτσας  μετά  από  σαράντα  περίπου  λεπτά . Η  Μονή  του  Οσίου  Σεραφείμ, ιδρύθηκε  από  τον  ασκητή  Σεραφείμ  κατά  τον  17ο  αιώνα, και  σήμερα  εκεί  εγκαταβιούν  λίγοι  μοναχοί. Η  μνήμη  του  οσίου  τιμάται  την  6η  Μαϊου. Στο  μοναστήρι  σήμερα  διεξάγονται  αναστηλωτικές  εργασίες, ενώ  το  εσωτερικό  του  καθολικού  κοσμείται  από  εξαιρετικής  τέχνης  τοιχογραφίες  που  είχαν  υποστεί  καταστροφές  από  πυρκαγιές  και  πυρπολήσεις  από  τους  κατά  καιρούς  κατακτητές.

Ο  Ελικώνας  κατά  την  ναζιστική  κατοχή, ήταν  τόπος  με  έντονη  την  παρουσία  του  ανταρτικού  κινήματος  με  στήριξη  του  πληθυσμού  των  χωριών  στις  υπώρειες  του  βουνού. Ειδικά  το  χωριό  Πρόδρομος  ήταν  η  βάση  του  ΕΛΑΣ  της  περιοχής . Οι  καταστροφές  και  οι  αγριότητες  των  ναζί  κατά  του  πληθυσμού  άφησαν  έντονα  τα  ίχνη  τους.

Κύριες  ασχολίες  των  κατοίκων  των  χωριών  του  Ελικώνα  ( Θίσβη, Δομβραίνα, Αγία  Άννα, Αγία  Τριάδα, Ευαγγελίστρια, Κορώνεια, Κυριάκι  και  Ζερύκι) παλαιότερα  ήταν  πρωτευόντως  η  κτηνοτροφία  και  δευτερευόντως  η  γεωργία , ενώ  ακόμη  και  σήμερα  ανθεί  η  μελισσοκομία.

Μία  άλλη  χωμάτινη  διαδρομή  μας  φέρνει  από  το  χωριό  Αγία  Τριάδα ( Στεβενίκο), στο  χωριό  Ζερύκι (με  επίσημη  ονομασία  το  όνομα  του  βουνού, δηλαδή  Ελικώνας). Το  Ζερύκι  έχει  λιγοστούς  μονίμους  κατοίκους  και  βρίσκεται  σε  με  λεκάνη  που  τον  χειμώνα  σχηματίζει  περιοδική  λίμνη. Κοντά  στο  Ζερύκι  υπάρχει  σπήλαιο, στο  οποίο  έχουν  ανακαλυφθεί  αντικείμενα  αρχαιολογικού  ενδιαφέροντος . Στις  αρχαιολογικές  έρευνες  του  τόπου  αυτού  προϊστατο  επί  σειρά  ετών  η  εξέχουσα  αρχαιολόγος  Βιβή  Βασιλοπούλου .

Μία  άλλη  πρόσβαση  στο  νοτιονατολικό  τμήμα  του  Ελικώνα , δηλαδή  τον Ζαγαρά , γίνεται  από  τον  Αλίαρτο, στην  Κωπαϊδα. Ο  ανηφορικός  δρόμος  αρχικά  θα  μας  οδηγήσει  στην  Μονή  Ευαγγελίστριας  και  εν  συνεχεία  σε  αραιό  δάσος  και  στην  τοποθεσία  Άγιος  Ιωάννης  της   Ριγανιάς.

Στις  νότιες  υπώρειες  του  Ελικώνα  συναντούμε  το  χωριό  Παλαιοπαναγιά. Το  αρχαίο  όνομα  του  χωριού  είναι  Άσκρη, τόπος  γέννησης  του  μεγάλου  ποιητή  του  ηρωικού  και  διδακτικού  έπους  Ησιόδου ( 7ος  αιώνας  π.Χ.) Ο  Ησίοδος   συνέγραψε  δύο  σημαντικά     έργα , την « Θεογονία»  και  το  «Έργα  και  Ημέραι». Το  πρώτο  είναι  η  βασική   πηγή  για  την  Μυθολογία  μας , ενώ  το  δεύτερο  είναι  οι  διδαχές  και  οι  υποδείξεις  του  Ησιόδου  προς  τον  αδελφό  του  Πέρση, για  τις  καλλιέργειες  της  γής  και  για  τον  συσχετισμό  τους  με  τις  καιρικές  συνθήκες. Σε  μικρή  απόσταση  από  την  Άσκρη  μέσα  από  καλής  βατότητας  μονοπάτι  φθάνουμε  σε  ερείπια  ναού  ή  θεάτρου  που  είχε  κτισθεί   προς  τιμήν  των  εννέα  Μουσών.

Εδώ  τελειώνει  η  περιδιάβαση  στον  Ελικώνα . Συνεπαρμένος  ο  ταξιδιώτης  από  το  κάλλος  και  την  υποβλητική  φύση  αυτού  του  υπερήφανου  βουνού  δεν  μπορεί  παρά  να  επαναλάβει  την  εξόρμησή  του  σ’ αυτό.

                                                                                  Πήγή:Εν Όψει Αλίαρτος

Παλιούρι

Το επιστημονικό του όνομα είναι Paliurus spina-christi. Λέγεται τσαλί, πάλιουρας, αγκαθιά, αγκάθι της Ιερουσαλήμ, αγκάθι του Χριστού, γιατί από το φυτό αυτό ο Ρωμαίος στρατιώτης έκανε το αγκάθινο στεφάνι που έβαλε στο κεφάλι του Χριστού πριν την σταύρωση του. Κατά τόπους βεβαίως το συναντάμε με τα παραπάνω αλλά και άλλα ονόματα.
Το παλιούρι παράγει μέλι άριστης ποιότητος, φωτεινού κίτρινου χρώματος.
Το παλιούρι είναι ένα πολύ σκληρό και ανθεκτικό φυτό. Το ριζικό του σύστημα εκμεταλλεύεται άριστα την υγρασία του εδάφους και έτσι μπορεί και επιβιώνει τόσο σε άγονα εδάφη όσο και σε εύφορα. Είναι θάμνος και σπάνια ξεπερνά σε ύψος τα 5 μέτρα. Είναι γνωστό σε όλες τις χώρες της Μεσογείου και ανατολικά φθάνει μέχρι το Ιράν και το Αφγανιστάν.

Ταξιανθία παλιουριού (Paliurus spina-christi)Οι καρποί του είναι στρόγγυλοι σαν μικροί δίσκοι, διαμέτρου μέχρι 3 εκατοστά, ξυλώδεις και όπου πέσουν βλασταίνουν εύκολα.

Άριστο μελισσοκομικό φυτό με μεγάλη νεκταροέκκριση και ταυτόχρονη παραγωγή γύρης, χρώματος έντονου κίτρινου. Το πλήθος των λουλουδιών του σε ταξιανθία αλλά και σε συνδυασμό με τα μορφολογικά του χαρακτηριστικά το κάνουν να είναι πολύ ελκυστικό για τις μέλισσες. Θα πρέπει να αναφέρουμε πως η νεκταροέκκρισή του επηρεάζεται αρνητικά από τον άνεμο, ο οποίος στεγνώνει το νέκταρ πάνω στα άνθη, αλλά και από την βροχή που, αντιθέτως, ξεπλένει το νέκταρ από τα άνθη.

Το παλιούρι παράγει μέλι άριστης ποιότητος, φωτεινού κίτρινου χρώματος, με πολύ καλό ιξώδες. Αν το επιτρέψουν οι καιρικές συνθήκες και σε τόπους που υπάρχει μεγάλος αριθμός φυτών παλιουριάς, ένα δυνατό μελίσσι μπορεί άνετα να συλλέξει μέχρι και δώδεκα κιλά μέλι άριστης ποιότητας.

Έχει αναφερθεί πως τα μελίσσια στην εποχή άνθισης του παλιουριού κάνουν θαυμάσιες βασίλισσες, γιατί είναι πολύ καλά ταϊσμένες σε βασιλικό πολτό από την πολύ και φρέσκια γύρη που μπαίνει στις κυψέλες.

Οι μετακινήσεις των μελισσοκόμων για το παλιούρι γίνονται κάθε χρόνο και πιο νωρίς. Το ίδιο και φέτος, επειδή η άνοιξη ήρθε πολύ μπροστά αλλά και ο χειμώνας ήταν ήπιος, το παλιούρι ξεκίνησε απο νωρίς τις εκκρίσεις του.

Η διάρκεια άνθισης του είναι περίπου δύο εβδομάδες, ικανός χρόνος ακόμη και οι παραφυάδες να κτίσουν κεριά, να γεμίσουν γύρη, μέλια και να αναπτυχθούν σε καλό βαθμό.

Σημαντικό είναι να αναφέρουμε πως κάποιες χρονιές, πριν την άνθισή του, τα φύλλα του καλύπτονται και από μια αφίδα που δημιουργεί μελίτωμα και το εκμεταλλεύονται τα διάφορα έντομα και βεβαίως και οι μέλισσες. 

Μπουμπούκια και άνθος σε ταξιανθία Παλιουριού(Paliurus spina-christi)Σοβαρό γίνεται το πρόβλημα με την κάθε χρόνο μεγαλύτερη απώλεια εδαφοκάλυψης παλιουριάς, λόγω πυρκαγιών για καθαρά κτηνοτροφική χρήση και βοσκή. Τώρα με την οικονομική κρίση, θα μειωθούν ακόμη περισσότερο οι εκτάσεις με παλιουριές, για την κάλυψη αναγκών καλλιέργειας γης νέων γεωργών και καλλιεργητών, αφού ο κόσμος πλέον εγκαταλείπει τα μεγάλα αστικά κέντρα και επιστρέφει στην επαρχία και τα χωριά για την επιβίωση του.

Ο μύθος
Ένας τσιγκούνης και σκληρόκαρδος έμπορας ενδυμάτων με το όνομα Πάλιουρας, δεν βοηθούσε καθόλου τους φτωχούς και κατατρεγμένους της ζωής. Κάθε φορά που κάποιος πήγαινε να ζητήσει ελεημοσύνη, τον έδιωχνε με τον χειρότερο τρόπο, βρίζοντας και σπρώχνοντάς τον έξω από το κατάστημα του.

Τις δεκάρες που κέρδιζε κλέβοντας τον κόσμο τις περνούσε σε κλωστές και τις είχε πάντα επάνω του κρεμασμένες. Με τον θάνατό του ο θεός τον έκανε φυτό, το γνωστό μας παλιούρι. Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που κάποιος περαστικός διαβάτης περάσει δίπλα του, ο Πάλιουρας, του υπενθυμίζει πιάνοντας με τα αγκάθια του κάποιο σημείο του ρούχου του σαν να του λέει: Κι αυτό το ρούχο δικό μου ήταν!

Οι περασμένες δεκάρες στα σχοινιά φαίνονται καθαρά όταν πέσουν τα φύλλα τον Οκτώβρη. Είναι οι χαρακτηριστικοί καφέ ξυλώδεις καρποί του παλιουριού.

                                                                                                                             Πηγή: Μelissomania